Reisverslag humanitair transp Griekenland nov 2021

Hierbij een kort Reisverslag n.a.v een (hulp)transport met eindbestemming Lesbos. Gelet het huidige tijdsgewricht en de omstandigheden kan het een beetje duiding en reflectie geven. Bij thuiskomst lazen we in de krant dat de humanitaire hulpverlening in Lesbos onder verdenking staat. Ze worden daar gecriminaliseerd. Amnesty International maakt melding van meerdere aanklachten. Daar dreigen dus stokslagen en misschien zelfs gevangenschap. Een groot deel van onze reis vanaf Thessaloniki volgde zo ongeveer een van de zendingsreizen van Paulus. Staande op de areopagus in Athene was het in ons hart; kunnen wij niet weten welke deze leer is? Want gij brengt enige vreemde dingen voor onze oren (hand 17:19/20) En nu actueler dan ooit; De God die de wereld gemaakt heeft en alles wat daarin is! Deze wordt ook van mensenhanden niet gediend als iets behoevende, alzo Hij zelf állen het leven én de adem en álle dingen geeft? God dan, de tijden der onwetendheid overzien hebbende, verkondigd nu álle mensen alom dat zij zich bekeren! hand 17:25 en 30)                                                                                                       Dit als aanleiding voor een verslag.    

De afgelopen weken zijn wij met een humanitair transport een deel van Europa doorgereisd. We reden dubbel bemand met een 40tons combinatie geladen met voedsel en kleding en allerhande benodigdheden voor (vluchtende) ontheemden. Mijn metgezel reisde met een herstelbewijs (QR) en ik met een testbewijs. We deden Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Roemenië, Bulgarije, Griekenland, en Italië aan. Wat in de meest zuidoostelijke landen vooral opviel was de enorme plastic vervuiling! Met een vrachtwagen kan er sinds de uitbraak overal ongehinderd en zonder enige controle worden gereisd. Dat is in het licht van de maatregelen die ter bestrijding worden nodig geacht, op zijn zachts gezegd een hele bijzondere ervaring. Wat we al die tijd, en dus ook nu weer waarnamen is, dat er (overal, ook ambtelijke instanties) onder elkaar geen énkele regel in acht wordt genomen (kan ook helemaal niet). En dat er (wat dat betreft) in het openbare leven vooral voor de bühne, dus een kunstmatige strijd en schijnvertoning wordt (op)gevoerd. Naar ons idee; al wie aan de staatsruif hangt (en dat zijn er erg veel) doet mee (wiens brood men eet wiens taal men spreekt). Maar in het gewone leven van alle dag (openbaar en onbespied) is er op allerlei manieren en overal interactie en (nauw) contact tussen mensen. En dat is gewoon goed en ook nodig, zo is de mens ook geschapen. Voor een gezonde weerbaarheid en immuniteit is dat ook nog eens cruciaal. Wij konden dus ongehinderd reizen, en hebben daarbij veel mensen ontmoet en gesproken. Op een van de grenzen lange wachtrijen chauffeurs van alle nationaliteiten, enkele met kap. Het was koud en mistig, en we dromden dicht opelkaar voor de deur van het douanekotje. We keken geamuseerd naar onze adem, vooral ook die van de gemaskerde mannen. De ademtochten met of zonder masker verstrengelden zich volgens de natuurwetten en stegen als wierrook omhoog. Om wel 100mtr verder geleidelijk te dalen of te verdwijnen in de mist. Dit even ter overdenking bij de areosolen theorie. Maar eten of overnachten kon alleen als de hand met de QR werd gelicht. Dat ervaar je dan toch als een soort van illegaliteit en oneigenlijk gebruik van faciliteiten die niet (meer) aan jou toekomen. Na een reis van 3 dagen wilden we in Athene dan toch in een hotel een warme maaltijd gebruiken, douchen en overnachten. Dat werd echter meteen bij binnenkomst verhinderd door het scannen van de QR. Die van mijn collega kleurde angstig rood (dus geen 2G) en mijn prul wal al helemaal geen blik waardig. Wij stonden moe, hongerig en bezweet op de koude natte haven van Athene. Het stormde daar die avond, de golven vonden een sterke(re) tegenstander in een betonnen kade en sloegen daartegen wild uiteen. En u begrijpt; ook in ons binnenste stormde het, wij kwamen om ontheemden te helpen, nu waren we zelf ontheemd. Mijn reisgezel vriend en broeder is 76, en daar stonden we dan dak en thuisloos. Des anderendaags was er tijdens het lossen van een deel van onze lading tijd om de oude stad te bezichtigen. Daar was het enorm druk, drommen van mensen van alle nationaliteit ras en kleur en taal schuifelden door de nauwe straatjes. De mondkapjes ontbraken, of bungelden om de hals of om de arm, want die had je alleen nodig om ergens binnen te gaan. Bij de ingangen van alle openbare gebouwen en winkels werd namelijk gepost, door beveiligingsbeambten of door eigen personeel. Er moest gescand worden, anders géén toegang. We hebben het steeds geprobeerd, en ook gevraagd met een weids armgebaar naar de situatie daarbuiten; waarom moeten we nu scannen? Het antwoord was steeds; vanwege de enorme boetes die ons boven het hoofd hangen. I,m so sorry. Wat ook opviel; alle hulpdiensten hebben sterk verouderde middelen en materialen. Behalve de politie, deze dienst heeft onlangs (vanuit EU?) een enorme stimulans en vernieuwing doorgemaakt. Deze acteert met nieuw elan en nieuw materiaal en dus (veel) meer (dreigend donker) blauw op straat. We maakten de wisseling van de wacht mee bij het graf van den onbekenden soldaat. De evizones voor deze ceremonie ook zonder kap en geen afstand. Gezocht ook naar het altaar waar Eusebius van verhaalt, en waar alleen tranen op geofferd mochten worden. Dat hebben we (helaas) niet gevonden, de nood werd wel gevoeld om er een offer te brengen. Wel de (toeristische) plek van het altaar van de onbekende god. Het was de bedoeling dat we Hem zoeken en tasten mochten, hoewel Hij niet ver is van een iegelijk van ons. Want in Hem leven wij, bewegen wij, en zijn wij (hand 17:27)

Terug namen we (nadat de staking was opgeheven) de ferry van Patras via Igoemenitsa naar Bari. In Italië hebben we op drie plekken geladen voor een bestemming in de Betuwe. De zondag brachten we door in Cesena. We konden live afstemmen op cgk Elburg en Rotterdam. Zondagnacht 00.30 de reis vervolgd, om maandagavond in Venlo de landsgrens te bereiken. Daar kon ik op een andere wagen van ons overstappen en huiswaarts keren. Vriend en broeder Evert Kwakkel heeft de retourvracht de andere dag netjes afgeleverd. Daarmee was ook dit transport onder Gods voorzienigheid weer veilig afgerond.